Çoruh Postası

YAZIK OLDU BİZE

Dünü anarken gülen yüzümüz, bugünü anarken, geleceği planlarken aniden kasılıyor öyle ki adeta mazideki huzurumuz bugün ki mutluluğumuzdan intikam alıyor.

Daha rahat yaşama uğruna, daha çok kazanma uğruna, daha büyük makam kapma uğruna, daha zengin olma uğruna komşuluk, akrabalık, arkadaşlık, yoldaşlık ilişkilerimizi kurban ettik.

Birliğimiz, yardımlaşma kültürümüz, ortaklaşa yaşama alanlarımız gitgide yok oluyor, el ele koro halinde söyleyebileceğimiz türküler gittikçe azalıyor.

Sosyal medyadan, otobüs duraklarından, dolmuş kuyruklarından başka ortak noktası kalmayan, robotlaşan insan yığını haline dönmüş bir toplum olmaya başladık maalesef!

Birlikte huzur bulduğumuz ortak değer paylaşımlarımızı, insan olma erdemlerimizi gündelik çıkarlarımıza kurban edişimizin kimsesizliğini yaşıyoruz.

Artık apaçık görünüyor ki riyakarlıklarımızdan ve maskelerimizden başka ortak hiçbir özelliğimiz kalmamış bulunuyor.

Gün geçtikçe kardeşsiz kalmış bir ülkenin kardeşsiz kalmış insanlarına dönüşüyoruz. Yabancılaşıyoruz, yalnızlaşıyoruz ve işin en kötüsü felaketimiz büyüdükçe sesimiz kısılıyor.

Hayatımızı besleyen insan olma erdemimizi kısır siyasi çekişmelerin ve doyumsuz nefislerimizin içinde kaybettik gitti ve yazık ki artık acı çekemiyor, mutlu olamıyor, huzur bulamıyoruz.

Ne bir çıkar yol bulabiliyoruz ne yeni bir yol açabiliyoruz nede tutacak bir dal bulabiliyoruz.

Bu yangını görüp haber verip bizi uyarması gerekenler ne acıdır ki yabancı ninnilerle uykuya dalmış Dünyadan ve olaylardan bi haber mışıl mışıl uyuyorlar.

Vurdumduymazlık, bananecilik, bana dokunmayan yılan bin yaşasıncılık ballı kaymaklı azık oldu bize.

Velhasıl yazık oldu bize.